บทที่ 3 ตอนที่ 3
“ทำใจให้สบายนะคะคุณหนูอัญของป้า อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะได้พบหน้าคุณเคียร์สแล้ว”
“ค่ะป้าสมใจ”
ป้าสมใจระบายยิ้ม พลางรั้งร่างอรชรของอัญชันให้เดินลงไปยังชั้นล่างที่มีดารินกับแฮรี่รออยู่
“ว้าว... วันนี้หนูอัญสวยที่สุดเลยลูก” แฮรี่อุทานชื่นชม ซึ่งดารินเองก็เช่นกัน
“ตาเคียร์สเห็นเข้าคงต้องตะลึงแน่ๆ เลย”
ดารินและแฮรี่ต่างดีกับหล่อนเหลือเกิน เลี้ยงหล่อนราวกับลูกแท้ๆ ทั้งที่เพียงแค่รับมาอุปการะเท่านั้น
“ขอบคุณคุณลุงคุณป้ามากค่ะ” อัญชันยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม พวงแก้มนวลเป็นสีระเรื่อ
“ดีใจไหมลูก พี่เคียร์สจะกลับมาแล้ว” ดารินถามขึ้นขณะพากันเดินออกมายังลานจอดรถ
“ดีใจค่ะคุณป้า หนูอัญคิดถึงพี่เคียร์สจะแย่อยู่แล้ว”
“เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้วล่ะ หนูอัญ” แฮรี่พูดขึ้น
“ค่ะคุณลุง”
ทุกคนก้าวขึ้นรถกันไปหมดแล้ว เหลือแต่หล่อนที่กำลังจะก้าวตามขึ้นไป แต่แล้วก็ต้องชะงัก”
“ขอพวกเราไปด้วยคนค่ะ”
หล่อนหันไปมองตามต้นเสียง ก็เห็นว่าเป็นจารุวรรณและชัชชุอรวิ่งหน้าเลิ่กลั่กตามมา
จารุวรรณคือแม่เลี้ยงของหล่อน ในขณะที่ชัชชุอรคือน้องสาวต่างมารดาของหล่อน ซึ่งหล่อนกับชัชชุอรมีอายุต่างกันแค่ปีกว่าๆ เท่านั้น เพราะหลังจากแม่ของหล่อนตายไป ชัดชัยผู้เป็นพ่อก็พาเมียใหม่เข้ามาในบ้าน และตอนนั้นเมียใหม่ของพ่อก็กำลังตั้งท้องอ่อนๆ ด้วยเหตุนี้ไง ดารินที่เป็นเพื่อนรักกับมารดาของหล่อนจึงได้ยื่นมือมาขอหล่อนไปอุปการะ
“สวัสดีค่ะคุณน้า”
หล่อนจำใจต้องยกมือไหว้จารุวรรณ แต่จารุวรรณเชิดหน้าใส่ และเบียดหล่อนจนกระเด็นพ้นทาง จากนั้นก็พาชัชชุอรขึ้นไปนั่งบนรถตู้
“สวัสดีค่ะคุณพี่ทั้งสอง”
“สวัสดีคุณวรรณ”
แฮรี่กล่าวทักทายกลับ แต่ดารินเมินหน้าหนีเพราะเกลียดสองแม่ลูกนี่จับหัวใจ
จารุวรรณไม่สนใจท่าทางของดาริน หล่อนรีบสาธยายต่อ “สวัสดีคุณลุงคุณป้าเสียสิยายอร”
“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า”
แฮรี่รับไหว้ แต่ดารินรับไหว้อย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะรีบตะโกนเรียกอัญชันให้รีบขึ้นมาบนรถ
“หนูอัญขึ้นมาสิจ๊ะ เดี๋ยวไปรับพี่เคียร์สไม่ทันนะ”
“ที่เต็มแล้วมั้งคะคุณพี่ดาริน ให้นัง... เอ่อ หนูอัญเฝ้าบ้านก็ได้มั้งคะ เพราะยังไงซะคุณเคียร์สก็ต้องกลับมาบ้านอยู่ดี เจอกันตอนนั้นก็ยังไม่สายหรอก”
คำพูดของจารุวรรณทำให้อัญชันหน้าซีดเผือด และก็ทำให้ดารินหน้าบูด
“ถ้าคุณวรรณกับหนูอรไม่มา รถก็คงไม่แน่นน่าอึดอัดแบบนี้มั้งคะ”
“นี่คุณพี่ดารินว่าน้องกับลูกอรทำรถตู้เต็มอย่างนั้นเหรอคะ”
จารุวรรณหันไปทำหน้ายักษ์ใส่ แต่ดารินไม่สนใจกำลังจะโต้แย้งกลับไป แต่แฮรี่ผู้ไม่อยากมีเรื่องราวอะไรจึงพูดตัดบทขึ้น
“แบ่งๆ กันนั่งเถอะ”
จารุวรรณหันไปมองหน้าชัชชุอรอย่างผิดแผน ก่อนจะขยับตัวเลื่อนไปข้างในเพื่อให้อัญชันขึ้นมานั่งด้วย
อัญชันก้าวขึ้นมานั่งข้างๆ จารุวรรณ และพยายามนั่งให้เงียบงันที่สุด เพราะรู้ดีว่าจารุวรรณกับชัชชุอรมีความประสงค์อะไรซ่อนอยู่ เพราะหลายครั้งที่หล่อนถูกชัชชุอรหาเรื่องที่มหาวิทยาลัยเรื่องเคียร์ส
“แต่งตัวเสียสวยเชียวนะหนูอัญ คงคิดว่าคุณเคียร์สจะชอบสินะ”
“เอ่อ...”
“นี่คุณแม่ไม่รู้อะไรเหรอคะว่าพี่อัญน่ะคิดจะจับพี่เคียร์สมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ชัชชุอรพูดออกมาแล้วก็หัวเราะร่วน “แต่พี่เคียร์สคงรู้ทัน เลยรีบหนีไปเรียนต่อเสียก่อน”
อัญชันนั่งบีบมือตัวเองน้ำตาซึม ดารินสงสารอัญชันที่ถูกแม่เลี้ยงกับน้องสาวต่างแม่ด่าทอจึงห้ามปากไม่ได้
“คงไม่ต้องถึงขนาดจับหรอกมั้งคะ เพราะยังไงซะฉันก็คิดจะจับให้พ่อเคียร์สแต่งงานกับหนูอัญอยู่แล้ว”
“อะไรกันคะคุณพี่”
จารุวรรณหันมาถามเสียงดังลั่นรถ
“นี่คุณพี่คิดจะใช้วิธีคลุมถุงชนกับลูกชายตัวเองเหรอคะ”
“ใช่แล้วจะทำไมล่ะคุณวรรณ”
“ไม่ทำไมหรอกค่ะ แต่ยุคสมัยนี้มันน่าจะปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ได้แล้วนะคะ อย่าบีบบังคับเรื่องนี้กันเลย เพราะความรักมันบังคับใจกันไม่ได้ ฝืนไปก็มีแต่จะทุกข์เสียเปล่าๆ จริงไหมลูกอร”
“จริงค่ะคุณแม่ พี่เคียร์สน่ะคงไม่ชอบผู้หญิงหน้าตาจืดชืดอย่างพี่อัญหรอก...”
ชัชชุอรยังพูดไม่ทันจบ ดารินที่เต็มไปด้วยความหมั่นไส้สองแม่ลูกจึงแทรกขึ้นเสียก่อน “แล้วหนูอรคิดว่าพ่อเคียร์สชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะ”
“ก็แบบหนูไงคะคุณป้าดาริน”
ดารินเบ้หน้า ก่อนจะพูดอย่างรังเกียจ
“ตายจริง นี่ขนาดป้าเป็นแม่ยังไม่รู้เลยนะว่าลูกชายของป้าจะมีรสนิยมเรื่องผู้หญิงต่ำตมขนาดนี้”
ชัชชุอรหน้าชาดิก ตวาดกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ “นี่คุณป้า... คุณป้าหลอกด่าอรเหรอคะ”
“เปล่านี้ ป้าไม่ได้ด่าไม่ได้ว่าหนูอรเลยนะ จริงๆ” ดารินพูดไปหัวเราะไปอย่างสะใจ
ชัชชุอรจะอาละวาดตามนิสัย แต่จารุวรรณกระซิบห้ามเอาไว้
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวผิดแผนหมด ยายอร”
“แต่คุณป้าด่าอรนี่คะ”
“เอาน่า อดทนไว้ เพื่อชัยชนะข้างหน้า”
ชัชชุอรจำต้องสงบปากสงบคำลงทั้งๆ ที่แสนจะเกรี้ยวกราด ซึ่งนั่นก็ทำให้ความเกลียดที่มีต่ออัญชันเพิ่มพูนมากยิ่งขึ้น
อัญชันได้แต่นั่งก้มหน้า ไม่พูดไม่จาอะไร เพราะรู้ดีว่าศัตรูที่นั่งอยู่เคียงข้างกำลังจะหาวิธีเล่นงาน
